Ταγγέρη

(Τανία αραβικά, Tanger γαλλικά). Πόλη (187.894 κάτ., οι μισοί από τους οποίους μουσουλμάνοι) του βόρειου Μαρόκου, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας (1.195 τ. χλμ., 509.000 κάτ.), και ένα από τα κυριότερα λιμάνια της βορειοδυτικής αφρικανικής ακτής. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε μερικά λοφώδη ανάγλυφα που ορίζουν τον ομώνυμο κόλπο στο Στενό του Γιβραλτάρ. Η πόλη έχει χαρακτηριστική όψη με τους μιναρέδες της, τους τρούλους της, τα σπίτια με τις ταράτσες και τις αγορές της· το πάνω τμήμα, τυπικός πυρήνας αποτελούμενος από σοκάκια και καλντερίμια είναι το αρχαίο μουσουλμανικό κέντρο, ενώ το κάτω, πιο σύγχρονο και με κτίρια ευρωπαϊκού τύπου, βλέπει προς τη θάλασσα, με το ευρύ εμπορικό του λιμάνι. Η Τ. είναι μία από τις παλαιότερες πόλεις του Μαρόκου και της βόρειας Αφρικής. Αναφέρεται με την ονομασία Τίγγις στον Περίπλου του Άνωνα του 5ου αι. π.Χ. Ανεξάρτητη έως την κατάληψή της από τους Καρχηδόνιους (146 π.Χ.) υπήρξε έδρα Μαυριτανών βασιλιάδων (2ος-1ος αι. π.Χ.). Επειδή επαναστάτησε κάτω από τον Βόγο (38 π.Χ.), παραχωρήθηκε στους κατοίκους ως αντάλλαγμα από τον Οκταβιανό το δικαίωμα να έχουν ρωμαϊκή υπηκοότητα και ονομάστηκε Ιουλία. Ο Κλαύδιος της παραχώρησε το αποικιακό δίκαιο και την έκανε πρωτεύουσα της δυτικής Μαυριτανίας. Κατακτήθηκε (682) από τους ‘Αραβες και από το 951 και για 80 χρόνια υπαγόταν στο χαλιφάτο της Κόρντομπα. Το 1471 την κατέλαβαν οι Πορτογάλοι, κατόπιν παραχωρήθηκε στους Άγγλους (1662-84) και τέλος επιστράφηκε στον Μαροκινό σερίφη Μουλάι Ισμαήλ. Η βρετανική επιρροή ενισχύθηκε ξανά τον περασμένο αι. όταν η Τ. έγινε διπλωματική πρωτεύουσα του βασιλείου των σερίφηδων. Η Γαλλία επιτέθηκε το 1844 στο Μαρόκο, βομβαρδίζοντας και την T., όπου στις 10 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, υπογράφτηκε η Συνθήκη ειρήνης. Όταν το 1912 το Μαρόκο βρέθηκε υπό την κυριαρχία του γαλλοϊσπανικού προτεκτοράτου, η Τ. τέθηκε υπό τη διοίκηση μιας γαλλο-αγγλο-ισπανικής επιτροπής. Το 1923 ψηφίστηκε νέο καταστατικό, που τροποποιήθηκε το 1928 για να συμπεριληφθούν στις δυνάμεις κατοχής η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Ελβετία. Στις 14 Ιουνίου 1940 η Ισπανία επωφελήθηκε από τη διεθνή κατάσταση και πήρε τον έλεγχο της πόλης, αλλά στις 11 Οκτωβρίου 1945 αποκαταστάθηκε εκ νέου η διεθνής διοίκηση, με τη συμμετοχή των ΗΠΑ. Το 1956 η Τ. ενώθηκε με το Μαρόκο που είχε γίνει ανεξάρτητο, και το 1959 καταργήθηκε το ειδικό οικονομικό σύστημα. Το 1962 δημιουργήθηκε στο λιμάνι της πόλης ελεύθερη ζώνη. Εξαιτίας της ευνοϊκής γεωγραφικής της θέσης, η Τ. παραμένει σπουδαιότατο λιμάνι για τα εμπορικά πλοία που διακινούνται στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό και το βασικό λιμάνι ανταλλαγών μεταξύ Μαρόκου και Ισπανίας, ενώ συνδέεται με σιδηροδρομικό δίκτυο με τη Φεζ, το Ραμπάτ και την Ούτζντα. Διαθέτει μοντέρνα τουριστικά συγκροτήματα και είναι πολυσύχναστη τόσο το καλοκαίρι για τα θαλάσσια λουτρά όσο και τον χειμώνα εξαιτίας του ήπιου κλίματός της. Η Τ. έχει πολλά αξιοθέατα όπως το μεγάλο σουκ, τη μεγάλη αγορά δηλαδή, τη Μεντούμπια, την κάσμπα με το ανάκτορο του σουλτάνου, τους κήπους, το μουσείο τέχνης, το μικρό σουκ, το μεγάλο τζαμί και στα περίχωρα τον πανοραμικό περιφερειακό δρόμο. Η οικονομία της πόλης, που συνδέεται, μέσω καλών συγκοινωνιακών αρτηριών, με μια εκτεταμένη γεωργική και κτηνοτροφική ενδοχώρα, βασίζεται στις λιμενικές δραστηριότητες (εξαγωγή αμυγδάλων, φελλού, δερμάτων, χουρμάδων, ψαριών· εισαγωγή δημητριακών, ζάχαρης, μηχανημάτων και βιομηχανικών προϊόντων), στο εμπόριο, στη βιομηχανία (εργοστάσια σαπωνοποιίας, κονσερβοποιίας ψαριών, επεξεργασίας καπνού, μηχανημάτων και υφαντουργίας). Μια πλατεία της Ταγγέρης. Η πόλη αυτή του Μαρόκου, η οποία κατά τον περασμένο αιώνα βρισκόταν σε παρακμή, άρχισε να αναπτύσσεται αργότερα χάρη στο διεθνές καθεστώς της. Τώρα αποτελεί και πάλι από το 1956 τμήμα του Μαρόκου. Μερική άποψη της κεντρικής συνοικίας της Ταγγέρης.